دل نوشته ها برای من  نوعی تسکین  دلتنگی  است برای پر کردن جای خالی حس گم شده ی آشنا و فراموشی این غربت بی انتهایی که این روزها چنگ در دلم میاندازد.

دل نوشته ی اول:

امروزم را به دست فردا هایم سپرده ام
دیروز هم از جنس امروز بود
چه کنم باورم هرگز به” بی فردایی” نمی رسد
مرا چه باک زان فریاد های سیه پوش جنت نشین
که بی وقفه تسبیح گردان از مرگ فرداهایم بنالد
تا فردای قیامت!
من پشت این پنجره ی رو به آفتاب
با تک مضراب کودکی هایم
رنگ فرداهایم را نخواهم باخت.

دل نوشته ی دوم:

در این گذرگاه چه گیر افتاده ام
گریز تنها چاره نیست
پاهایم خواب رفته اند
حرف هایم اسیر مگو هاست
فریادم را مدام قورت میدهم
مبادا آن حرامی
راز خواب پاهایم را بداند.